Karanlıkta Kaybolmuş

Karanlıkta Kaybolmuş

Bir gece yarısı, uyku uzak,
Düşlerimde kırık, her an tuzak,
İçimde bir boşluk, derin bir uçurum,
Sessizliğe sesim karışır, ıssız ve uzak.

Yollarım çıkmaz, dönüp dururum,
Gölgesiz ışıklar arasında kururum,
Bir yanım ağlarken diğer yanım suskun,
Kendi hayaletimle bir başıma dururum.

Kelimeler kifayetsiz, dilim dolanır,
Bir hüzün bestesi, kalbim kanar,
Gecenin koynunda ben hep yalnızım,
Zaman akmaz, dünya donar.

Bir umut ararım, ama hep kaybolur,
Geçmişin izleriyle yollarım doludur,
Gözlerimde gölgeler, içimde korku,
Bu karanlık, ruhumu soldurur.

Geceler bir yara, sabahlar dilsiz,
Her gün biraz daha içime hapis,
Yaşamak denilen bu derin yara,
Her nefeste daha da katlanmaz bir sis.

Bir yanım bekler, bir yanım gider,
Karanlık bir yolculuk, bitmeyen sefer,
Ama bilir misin, içimdeki sızıyı?
Gözyaşlarım akar, içimde bir nehir.

Her gün yeniden başlar acıyla savaş,
Bir umut ışığı, belki gelir, belki yavaş,
Ama bilirim, bu sonsuz döngüde,
Karanlık hep kalır, umut ise serap.

Berkay Kotan