Gün Gelir

Gün Gelir

Dağda yücelik biter,
Düze döner gün gelir,
Kurur bütün yapraklar
Güze döner, gün gelir,
Sev, atıyorken kalbin,
Sonra pişman olursun,
Gider o güzelliğin,
Sararmış bir çaputa,
Beze döner gün gelir.

İnsanoğlu beşerdir,
Kanatlanıp uçsa’da,
Ayaklanıp kaçsa’da,
Öz’e döner, gün gelir
Benim gibisin sende,
Biraz su, biraz toprak,
Büyük’lenirsen eğer
Toza döner, gün gelir,

Ağla, ağlayanlar’la,
Gülene ayak uydur,
Kesme selam sabahı,
Kula yakışan budur,
Biraz hüsn-ü zann ile,
Kalbine sevgi doldur,
Çatlamış kayalara,
Buz’a döner gün gelir.

Dört mevsim bahar olmaz,
Birleşse bütün aylar,
Bir çiçeğe can veremez,
Ne ırmaklar, ne çaylar,
Muhyi o dur, mümit o dur,
Veren, alır, gün gelir,
Solar bahçeler bağlar,
Hazan olur, gün gelir,

Kötülüğe göz yumup,
Hayrın önünde durma,
Çiğ süt emmiştir insan,
Azan olur, gün gelir,
Can incitip, gönül kırma,
Aman diyene vurma,
Masum’a tuzak kurma,
Bozan olur, gün gelir,

Sakın ha böbürlenme,
Ödül bildiğin hayat,
Cezan olur, gün gelir,
Sultan süleyman’a bile
Kalmadı fani dünya,
Seninde mezarını,
Kazan olur, gün gelir.

Mülkün sahibi Hak’tır,
Ondan gayrısı yok’tur,
Sanma nefesin çok’tur
Aza döner, gün gelir,
Dost meclisinden şaşma,
Şımarıp, haddin aşma,
Küfrün ardına düşme,
Sana döner, gün gelir,

Benim divane gönlüm,
Aşkla coşar, gün gelir,
Bu dünya batağından,
Hak’ka koşar, gün gelir
Yazar, Emrullah oğlu,
Gah eğri, gah’ı doğru
Şaşırır doğru yolu,
Yar’a düşer, gün gelir.

FEVZİ EMİR YILMAZ