Aşkın Ölümü

Aşkın Ölümü

Aylardan kasım, bir Kasım günüydü,
Bu gözler o gözleri gördü,
O gün gönlüme bir umut ektim,
Günün birinde biçerim diye,
Ama bir rüzgar umudumu savurdu,
Ektiğim umut yok oldu,
Şimdi ise,
Umudum duygularıma mezar oldu,
Kalbimi öldürdü,
Ciğerimi kavurdu.

Hayatın tadı tuzu yok oldu,
Nefes alamıyorum bu dünyada,
Yitiğim, bitiğim, harab oldum bu dünyada,
Tek bir rüzgar yüzünden.

O rüzgar,
Beni de uçurumdan itti,
Varlık içinde yok etti,
Yokluğunsa ta kendisi,
Dünyanın kahrı omuzlarımda,
Ağır geldi kaldıramadım,
Dayanamıyorun artık,
Yaşamaktan sevinç bulamıyorum,
Çünkü o gözler yok oldu,
Umutlarım hiç oldu,
Kasımın zevki kayboldu,
Kalbim yoruldu,
Acı çekiyorum, kahroluyorum,
Sersefil haldeyim bu hayatta,
Çünkü o artık yok yanımda,
Yalnız yapayalnızım bu dünyada,
Umutlarım ölü kaldı bu hayatta,

Şimdi bu sözler,
Ben de bir matem kalacak,
Aşkın ölümü diyeceğim bu sözlere,
Aşk öldü diyeceğim,
Bu kalp öldü diyeceğim,
Duygularım silindi diyeceğim,
Biçemediğim umutlarım diyeceğim,
Ve de akan her yaşım,
Sel olacak bu dünyada,

Kasım ayını takvimden çıkaracağım,
Kasım ben de hüzün olacak,
Sen de matem kalacak,

Bütün bunlar,
Bütün yaşadıklarım,
İşte aşkın ölümü,
Aşk bu gönülden,
Zorla sökülüp alındı,
Umutlarım hiçliğe katıldı,
Direndim, direndim ama tükendim,
Tutmaya çalıştım fakat,
O bunu hiç istemedi,
Aşk Kasım da öldü…

Ali Kemal Güveli