Araz - Düşüyorum Gözlerime Senden Düşler - Araz Şiiri

Araz

“gel” desen gelirdim
gittigin uzakta bendim
dag gibi bir ihanetten düstüm
bu kendime son gelisim
ölümbaz öpüsler kusuyorum ceplerime
kendimi suçüstü yakaliyorum
ve kentsizligimin isimsizligini
Araz uyak düsüyorum
gözlerime senden düsler sürüyorum
islak bileklerim kan bayramina yatiyor
bana en büyük tehdit yine ben oluyorum
sonra bir duraga yaslaniyorum
sonra bir kente
ve sen gidiyorsun
ben kaniyorum
diyorlar ki “kendini dinleme hiçbir sey söylemiyorsun”
oysa “gel” desen gelirdim biliyorsun
yorgun Haliç’e biraz inat
biraz ihanet birakiyorum
ellerinden bir tedirginligi bir tehdidi avuçluyorum
aklima düsüyorsun
düsüyorum
düsünce
üsüyorum
azgin hüzünlerle körlügüme göçüyorum
ayriligin saati kaç geçiyor bilmiyorum
yalanlarimla bir hiçlikteyim
beni içinden kaç
bu kentte her yagmur kendini aglar
aklima düssen yalnizlik oluyorum
agzimdaki uykudan öpmüyorsun nicedir
nerde kimi üsüyorsun
artik kendini yakan bir atesim
kendimize birbirimizden düsler yapamiyoruz
simdi bos duraklara yaslaniyorum
bos kentlere
oysa “gel” desen gelecektim
gün düslerime dönüslerimde
bakisin içiyor beni gözlerimden
gövdemi düsürüyorum güz yavrusu duraklara
uzakligina uzaniyorum
sevdigin sonbahar geçiyor üstümden
ama artik hiçbir gögü içmiyorsun dudaklarimdan
yikiliyorum sarkilara
“kimseler biliyor”
yalnizlik dostumdu
simdi korkum oluyor
oysa “gel” desen gelecektim
artik her sey kimiltisiz bir geceye dönüsüyor
güz artigi saçlarimda oynasan sensizlik
göz karana yenik düsüyor en korkak yanlarimdan
kendimi yitirdikçe sana gidiyorum
göbek çukurumda sobelere karanlik uyutuyorum
düs saticisi ispiyoncu bir ihtiyarin insafina kaliyorum
uysal yalnizliklar satin aliyorum
gülüsümle ödeyerek
ve içimde yalanci bir katil tasiyorum
yeni utançlar biriktiriyorum eski günahlarima
cüzamli ruhlar cehennemine gidiyorum ben
kirli sözlerimi temize çekme
oysa “gel” desen gelecektim
gözlerim ihanete ihbar tasiyor
kuskulu bir cinayeti fisildiyor kaslarina
sözü namluna sürmelisin simdi
en yarali yanimdan vurmalisin beni
çünkü uçmak düsmeyi göze almaktir
avlunda biraktigim az kullanilmis intiharlari deniyorum
ne vakit nikotinli ellerinden yola çiksam
sususuna kan döküyor gözlerim
sen gözüne çig kaçti saniyorsun
oysa yalnizligin ben simdi gurbetim
içimde tasiyorum
heba olsa da senlerce yilim
oysa “gel” desen gelecektim
ömrümden düsürdügüm sol anahtarlarina takiliyorum hep
ve hayat yüklü kamyonlar geçiyor üstümden
sairler ölüdür derler
inanmiyorum
en karanlik ceketimi giyiyordum
isiga kördüm çünkü
simdi ise günese ilerliyorum
dirilmek için
kimligi paslaniyor eski bir anarsistin
gecenin kör gözünden utaniyorum
hadi bana en militan kelimelerle saldir
batir içime cümlelerini
beyhude bir dehset birak
hak ediyorum
gizlilikten ölmek üzere olan bir akrep siziyor içime
can kaybindan ölüyorum
cenazemde namaz kilacagim
zan altindayim
yalanima inaniyorum
yorgun söylentiler kaniyor solgun yaralarimdan
kirilir mi bilmem hüznümde tasidigim kin
kinim kendime
sususum sana
küsüsüm tüm dünyaya
üstü kalsin ihanetimin
“gel” desen gelecektim
yine bir tren geçiyor içimden
sen kesiliyorum gülüsümün karsiligi
saçlarin bir rüzgarin öyküsünü tasiyor
görmüyorum söylemiyorsun kiriliyorum
hiçligimin etleri yolunuyor sizofrenik bir gecede
sana bir öykü çikariyorum agzimdan
süsle beni ey ask
geçtigin yerleri öpüyorum
yarisi yanik bir askin küllerini tasiyorum
dislerindeki nikotin tadi terkimde
sirenler ve ates hatlari içip
sesini peydahliyorum kendimden ve kentimden
islak ceplerimi buluyorum el yordamiyla
yasadisiyim
tutukla beni gözlerimden
kalemim bitti yitirdi siirini suur
öldü kanimdaki mürekkep baligi
solumdaki sise intihar etti intiharlar
bir aski kaça katlayabilirdi ki ezik bir yürek
yasamak için geç bir zaman
ölmek için ise erken
çok davullu bir senfoni sürçüyor
dikis tutmaz ayriligimda
kirpiginden yapilma bir daragacina
geceyi asiyorum
yoksun
bu yagmurlar islatmiyor beni
bir duraga yaslaniyorum sensiz
gidisinin en sessiz harfinden yirtiliyorum
“gel” desen gelecektim oysa
kulaklarimdan bordo denizler dökülüyor
simdi herkes biraz sen biraz aci
gögsümde bir vagon
gizli sözler batiyor
firtinalar çikiyor üstüme
sakagimda
intihar acemisi bir sairin
delilik provalari
arkandan uluyan kapilardan
söküyorum kokunu
yoklugunu kokluyorum
yoklugunu yokluyorum
çöz gözlerimi senden hadi
ücranda yak bakisimi
gözlerine bekçi sevdam
dünden ve senden kalmayim
içine her düsen
kendi kesfi saniyor seni
oysa sen
melekleri bile kiskandiracak kadar kendinsin
ve kendini acitmak istiyorsun
ama güller kendine batamaz
bilmiyor musun
“gel” mi diyorsun
herkes kendi gördügüne bakar
peki hayatin rüzgarinda kime yelkeniz
kipirdamadan duramayiz bir ask boyu
hadi en kanadigimiz yerden susalim
“gel” desen gelirdim
“git” dedin ve gittin
Aşka…
Rüzgara…
Ayriliga…
Zamana…
eyvallah…
Kahraman Tazeoğlu