Adı Aşk

Adı Aşk

Hayatin algoritmasi ne üzerine kurulmuştu; dostluk mu, sevgi mi yoksa menfaat mi?**
Dostluklarımın sahte, sırtımı sıvazlayanların ise yalancı olduklarını gördüğüm gün anladım.

Ne giden ne de gelenmiş insanın umurunda olan.
İnsan verdikçe azalıyormuş; katre katre eksilirken anladım.
Hep bir tamamlanamama hâli üzerime sis gibi çökmüşken, tamamlanma düşüncesi bile çok lüks değil miydi?

Oysa büyümeyi isteyen bendim.
Keşke çocuk kalsaydım da düşünce dizlerim kanasaydı ama şimdi yüreğim kanıyor.
Bazen akan kanlarda vicdan, merhamet arıyorum. Bazen de arkamı dönüp uzaklaşıyorum.
Haklı haksız ayrımı yapmayı da bıraktım.

Öyle yorgunum ki; hayatın raylarında ağır ağır giden bir tren gibiyim, her kompartımanında bir umutsuzluk yüklü bir tren.
Ne menzilim belli ne de hedefim.
Oysa canla başla haykırırdım; insanın bir hedefi olmalı!

İki ileri bir geri gitmez bazı şeyler, gitmiyor da…
Doğru söyleyenin dokuz köyden kovulduğu yerde, onuncu köye pabuçlarını çeviren yine ben değil miyim?
Yol uzun, hayat kısa. Tezatlar içinde bas geri yapan yine dilim oluyor.

Konuşmayı iki yaşında öğrenen ben, konuşamıyorum.
Sözlerim boğazımda düğümlenirken, sessizlikte kayboluyorum.
O kadar çok şey söylemek istiyorum ki, ama kelimeler dudaklarımı terk ediyor.
Sanki içimde biriken her şey bir ağırlık olmuş, beni dibe çekiyor.
Ve ben, bu ağırlıkla yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum.

Günler birbirini kovalarken, ben de kendi içimde bir kovalamacanın içindeyim.
Bir taraftan bir şeylere tutunmak, bir taraftan da her şeyden kopmak arasında gidip geliyorum.

Zaman geçiyor, ama ben sanki hep aynı noktadayım.
Yorgunum,
Yalnızım,
En çok da sensizim.
Yorgunluk geçer,
Yalnızlık biter,
Ya sensizlik?
Onu nasıl atlatacağım, inan bilmiyorum.
Ahmet’in yerine Mehmet’i koysam,
Ahmet olur mu?
Olmaz değil mi? İşte, sen benim tek tamamlayamadığım yanımsın.
İnsan her nefeste eksilir mi? Eksilirmiş.
Her nefeste eksiliyorum,
Ve bunun adına aşk diyorlar.


Deniz Gece Mavisi