Fırtına

Fırtına

Sen baharı yaşadın hiç çiçek görmedim ben
Oyaki benim gibi sende yaş döküyorsun
Ufkum gibi karanlık kalbimden soğuk çehren
Kızdıkça rüzgarınla dalları büküyorsun

Bir çiçek bekledinde açmadımı yerinde
Garip mi kaldın sanki büyüdüğün ilinde
Bir söz ile kalmamış gibi birşey elinde
Bulutlarda acıyla gelip diz çöküyorsun

Sen güçlüsün acıyı aciz kalandan öğren
Ayıplamaz hem seni eşin dostun ve çevren
Dokunmadan dağ olsa yerlere çalıp döven
Birine tutulmadan martaval okuyorsun

Haksa kara bağlamak ben daha çok hak ettim
Kendi benliğim beni bıraktı sanki yetim
Gülümsüyorum gene bu işte dirayetim
Sense yıldırım çakıp kökleri söküyorsun

Bazı şeyler kaderdir değişmez sok kafana
Böyle geçmez acılar öğreteyim gel sana
Elini sıkı sıkı bastırıpta yarana
Ufukta ondan gelen güneşi bekliyorsun

Ziya İlhan