Gün Ağarırken

Gün Ağarırken

Uyanmanı bekleyemem aval aval
değil ki gün senin eserin
belli ki yarın da duyulmayacak sesin
çatlamış dudaklarında sözlerinin son izi;
mor güller, dikensiz güller, zor günler
pazarın sancısını salıya ekleyemem
gün ağarırken
karanlık gecenin sonsuz ışığı
ey gönlümün yüksek duvarlarının yeşil sarmaşığı
kapılarını açmaya çalıştığım göz, neredesin
gel gör ki
anahtarını defalarca çevirdiğim kilitler eskisinden daha zor
bekleyemem…

Yanmanı seyredemem alaz alaz
ben senin elma yanaklarındaki kıpkırmızı sevdayım
inatçı keçilerinin ısırığı, terketmeyenin
severken kuzuların sessiz çığlığı
sevilirken kahverengiye çalan yollarının vazgeçmeyeni
vurgunum
sevdalı güne ilk adım atanın benim
uyandığında imlasız, imasız öpmelerinin kurbanı
seyredemem…

Ve dudağımda bildiğim dillerin sevda sözleri
soluğumda
aklımın yettiğince – tercümansız – sarılmalarının ütopik çevirileri
değil ki bu dil senin esirin
belli ki canan da değilsin aşk ile, ille de aşk ile…

Bülent Öntaş