Son Mevsim

Son Mevsim

Yaklaşıyor son mevsim sessizce yanımıza
Kim bilir nerde bulur bizleri bu cemrede.
Yaşanan çaresizlik dokunur kanımıza
Her gelen gün herkesi alıştırır bin derde.

Ne mümkün son mevsimin gelişini durdurmak
Boğuşur ruh ve beden iniltiler içinde.
Sevilen aynalara işkence olur bakmak
Tüm arzular körelir anlaşılmaz biçimde.

Kin ihtiras sevgi aşk hepsi de mazi olur
Gençliğin tutkuları hatıralarda kalır.
Kulaklar işitmekten göz bakmaktan yorulur
İnsan bu son cemrede yaşamaktan bunalır.

Çaresiz bedeninde ruhun her gün ağlaşır
Yaşamın yalnız serap olduğunu anlarsın
Ayaklar her geçen gün seni daha zor taşır
Bir daha gelmeyecek gençliğine yanarsın.

Kemal Müftüoğlu