Ölüm Sesi
Ne dönüyor dünya güneş etrafında,
Aşkla, sevgiyle sarmış bağrını.
Ölümse ölüm; neyin nesi bu telaş?
Bakınca her şey buğulu, puslu;
Hüzünlü bir melodi çalıyor ruhumda;
Yorgun düşmüşüm dünyanın hengamesinden.
Kuşlar da uçuyor gökyüzünde,
Belki onlar da anlamışlar hayatı;
Zamanın hızına yetişmek zor.
Belki geç anladım, ama anladım;
Hayatın yüzünü gördüm sonunda;
Görünüşteki güzellikler kandırıcı.
Bir zamanlar avucumda tuttuğum,
Sonra kaybettiğim değerleri hatırlıyorum;
Onlarca yıl boşa harcamışım anlamsızca.
Bu acı, bu hüzün içimde dert olur;
Ölüme yakınken anladım neyin eksik,
Güzelliklere dair anlam arıyorum.
Bir çığlık içindeyim şimdi;
Ölüme yakınken acılarıma sarılırım,
Yoksa neye yarar yaşamın anlamı?
Düşlerimden düşüp gerçeğe dönüyorum;
Hüznüm kalbime acı veriyor;
Nedenini sorguluyorum hep.
Bir zamanlar güzellikler peşinde koştum;
Ama şimdi anlıyorum ki,
Hayatın güzelliği içimizde gizli.
Gözyaşlarımı döktüğüm geceler var;
Şimdi o gecelerde anlam arıyorum;
Ölüme yakınken hayatın gerçeğini kavrıyorum.
Bir zamanlar karanlıkta kaldım;
Ama şimdi aydınlığın peşindeyim;
Gözlerimde umut ışığı parlıyor.
Geceleri gökyüzüne bakıyorum;
Yıldızlarla göz göze geliyorum;
Bir anlam bulmak için var mıyım?
Bir zamanlar coşkulu şarkılar söyledim;
Ama şimdi sessizlik içindeyim;
Ölüm sesi kulağımda çınlıyor.
Bir zamanlar aşkı aradım;
Ama şimdi sevgiyi buldum;
Gönül ferahlığı içimde açıyor.
Ölümü düşünmek korkutucu;
Ama ölümü kabullenmek özgürleştirici;
Ölüme yakınken anladım bunu.
Bir zamanlar hayatı sorguladım;
Ama şimdi hayata sarılıyorum;
Ölüm düşüncesiyle daha çok yaşıyorum.
Bir zamanlar karanlık bir labirentteydik;
Ama şimdi ışığın yolu açık;
Ölüme yakınken gerçeği görebiliyorum.
Gelip geçen güzelliklerdi hepsi;
Ölüme yakınken anladım;
Gerçek değer içimizde gizli.
Bir zamanlar anlamsızca koştum;
Ama şimdi durup düşünüyorum;
Ölüme yakınken hayatın anlamını buldum.
Yalnızlık içimde bir yerlere kadar;
Ama şimdi içimde bir umut var.
Ölüme yakınken, anlamlı olmak istiyorum;
Ünal Serhat Yorgancı